Xola zoriontsu bizi zen, oso zoriontsu. Gogoak ematen zionean ateratzen zen etxetik, eta gogoak ematen zion lekura joaten zen. Gero, gogoak ematen zionean, etxerako bidea hartzen zuen, batzuetan poliki eta beste batzuetan azkar, zer eskatzen zion gogoak». Hitz hauekin hasten d
a «Xola eta Ameriketako izeba» ipuina. Atxaga eta Valverderen txakurrak hamabost urte bete baditu ere, lehen liburuetako Xola bera aurki dezake irakurleak ipuin honetan ere; eta hasieratik ikus daitekeen bezala, Xola, gogoak ematen diona egiten duen txakurra denez gero, oso zoriontsu bizi da.
Bernardo Atxaga, txakur bitxi eta erakargarri honen liburu guztietan bezala, oraingoan ere, ideia baten inguruan ari da, askatasuna, norberak egin dezakeena, gogoak ematen diguna egitea... eta Xola izango dugu erabaki eta uste horien guztien protagonista nagusia, baina ez bakarra. Xolak telebista kate baten aurrean eginiko adierazpen batzuek Grogo jaunarengan ezinegona sorraraziko dute. Xola rara avis bat da; askatasun handia (agian handiegia) duen txakurra da eta Ameriketako Wyomingen bizi den izeba Clementineren bisita dela-eta, Grogo jaunak aspaldi gordeta zuen Xola lotzeko katea utziko du bistan.
El Boli de gel verde (Eloy Moreno)
No hay mucho que decir sobre Eloy Moreno y sobre el libro El Bolígrafo de Gel Verde , y no porque sea mala la obra, sino porque creo que ya está dicho en muchos medios que la novela es genial!. Lo sigo por Facebook y sigo en un Club de Lectura, también por Facebook, su lectura, fue casualidad, me enteré de esta lectura cuando ya llevaba unas cincuenta páginas tragadas.
